Onze kinderen willen in de regen
geen hoeden dragen. Ze zeggen
dat het goed gaat – goed zonder gaat.
Op de buitenkant van hun handen
schijven ze: niet vergeten. Ze hebben
van ons de oren, hebben een eigen stem.
Daarbij balt het trogdiep in
hun broekzakken. Natuurlijk zijn wij
jaloers – zij hebben onze blik niet.
En wij hadden zo graag gekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten