Dat we ons niet herinneren hoe we
in die grenzeloze draaikolk verdwenen.
Hoe we moesten zwemmen toen en niet
wisten naar welke oever van de grote, grote
Groningse oceaan. Dat we de Vismarkt
wilden geven voor een zeepaard,
of beter nog een dolfijn, die naar zijn aard
te hulp zou schieten en ons en onze levens
met zich mee zou nemen. Dat we niet
begrijpen, terwijl we Kijk in 't Jat heten,
waarom hij liever aapje Zoutstraat draagt.
Schipbreuk kun je niet aan dwazen overlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten