We wilden wel eens zien
hoe een en ander zich voordeed. De gids
liep voor ons uit en wees op patronen, die we
na een tijdje werkelijk begonnen te herkennen.
Wat die jongen allemaal weet, dachten we.
Op den duur zagen we niets meer anders.
Toen de avond viel en de temerige stilte niet
meer viel te slijten, verdwenen de straatstenen.
Het was tijd geworden om iets te gaan eten.
Trek in eten moet immers worden opgebouwd.
Het mes en de vork waren in servetten gewikkeld
waarop – zie eens – bloemen waren gedrukt.
Ook die bewering bleek te passen, net als
de katten die daar in de erkers sliepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten